Пуцін не пралічыў рызыкі захопу Крыма, як і Гітлер у Аўстрыі 1938-га

Расейскія палітыкі ўцягваюць народ у страшную, жахлівую авантуру. Пра гэта піша расійскі доктар гістарычных навук, прафесар і адказны рэдактар ​​«Гісторыі Расіі ХХ стагоддзе» Андрэй Зубаў.  



Ніжэй прыводзім тэкст артыкула цалкам:
Сябры. Мы на парозе. Мы на парозе не ўключэння новага суб'екта ў склад РФ. Мы на парозе поўнага разбурэння сістэмы міжнародных дагавораў, эканамічнага хаосу і палітычнай дыктатуры. Мы на парозе вайны з нашым бліжэйшым, найбольш роднасным народам, рэзкага пагаршэння адносін з Еўропай і Амерыкай, на парозе халоднай, а, магчыма, і гарачай вайны з імі.
Бо ўсё гэта ўжо было. Аўстрыя. Пачатак сакавіка 1938 года. Нацысты жадаюць акругліць свой ​​рэйх за кошт іншай нямецкай дзяржавы. Народ не вельмі прагне гэтага - ніхто іх не ўшчамляе, ніхто не дыскрымінуе. Але ідэя вялікай Германіі кружыць галаву радыкалам - мясцовым нацы. Што б паставіць кропку ў спрэчцы пра лёс Аўстрыі, яе канцлер Курт Алоіс фон Шушніг аб'яўляе на 13 сакавіка плебісцыт. Але нацы і ў Берліне і ў Вене гэта не задавальняе. А раптам народ выкажацца супраць аншлюсу. Канцлера Шушніга прымушаюць падаць у адстаўку 10 сакавіка, на яго месца прэзідэнт прызначае лідэра мясцовых нацыстаў Артура Зейсс-Інкварта, а германскія дывізіі ўжо ўваходзяць тым часам у аўстрыйскія гарады па запрашэнні новага канцлера, пра якое ён сам даведаўся з газет.
Аўстрыйскія войскі капітулююць. Народ або ўзнёсла сустракае гітлераўцаў, або ў раздражненні адседжваецца па дамах, або тэрмінова бяжыць у Швейцарыю. Кардынал Аўстрыі Інітцар вітае і дабраслаўляе аншлюс... З 13 сакавіка пачаліся арышты. Канцлер Шушніг быў арыштаваны яшчэ напярэдадні. Плебісцыт правялі 10 красавіка. У Нямеччыне за аб'яднанне з Аўстрыяй прагаласавалі 99,08 %, у самой Аўстрыі, якая стала Остмарк Германскай імперыі - 99,75 %.

«Мы не павінны падманваць, а тым больш не павінны абнадзейваць малыя слабыя дзяржавы, абяцаючы ім абароны з боку Лігі Нацый і адпаведныя крокі з нашага боку, - казаў Нэвіл Чэмберлен ў Брытанскім парламенце 22 лютага 1938 году - паколькі мы ведаем, што нічога падобнага нельга будзе распачаць».

І ўсё здавалася такім прамяністым. І слава Гітлера ззяла ў зеніце. І перад Вялікай Германіяй трапятаў свет. Далучэнне абласцей і краін да Рэйху без адзінага стрэлу, без адзінай кроплі крыві - хіба фюрар не геніяльны палітык?

Сябры! Гісторыя паўтараецца. У Крыму сапраўды жывуць рускія. Але хіба хто-небудзь уціскаў іх там, хіба там яны былі людзьмі другога гатунку, без права на мову, на праваслаўную веру? Ад каго іх трэба абараняць салдатам расійскай арміі? Хто нападаў на іх? Увод войскаў замежнай дзяржавы на тэрыторыю іншай дзяржавы без яе дазволу - гэта агрэсія. Захоп парламента асобамі ў уніформе без апазнавальных знакаў - гэта сваволя. Прыняцце якіх-небудзь рашэнняў парламентам Крыма ў такіх абставінах - фарс . Спачатку парламент захапілі, прэм'ера змянілі на прарасейскага, а потым гэты новы прэм'ер папрасіў у Расіі дапамогі, калі памочнікі ўжо тут, ужо дзень як кантралююць паўвостраў. Як дзве кроплі вады падобна да аншлюсу 1938 І нават рэферэндум - плебісцыт праз месяц пад дружалюбнымі штыкамі. Там - 10 красавіка, тут - 30 сакавіка.

А калі Захад паступіць не як Чэмберлен у 1938, а ўвядзе поўнае эмбарга на закупкі расійскіх энерганосьбітаў і замарозіць расійскія авуары ў сваіх банках? Расійская эканоміка, якая і без таго аганізуе, абрынецца у тры месяцы. І пачнецца смута тут, у параўнанні з якой Майдан падасца райскім садам.
А калі крымскія татары, якія катэгарычна супраць рускай улады, якія памятаюць, што гэтая ўлада зрабіла з імі ў 1944 і як не пускала назад да 1988, калі крымскія татары звернуцца за абаронай сваіх інтарэсаў да адзінавернай і адзінакроўнай Турцыі? Бо Турцыя не за тры моры, а на іншым беразе таго ж Чорнага. І Крымам валодала даўжэй чым Расія - чатыры стагоддзі валодала. Туркі - не Чэмберлен - яны ў ліпені 1974 г., абараняючы сваіх супляменнікаў, акупавалі 40 % тэрыторыі Кіпра і, ігнаруючы ўсе пратэсты, да гэтага часу падтрымліваюць так званую Турэцкую рэспубліку Паўночнага Кіпра, якую ніхто не прызнае акрамя іх.
Можа быць камусьці хочацца мець Турэцкую рэспубліку Паўднёвага Крыма? Бо калі гарачыя галовы з крымскіх татараў падымуцца на барацьбу, мусульманскія радыкалы з усяго свету з радасцю далучацца да іх, асабліва з Паўночнага Каўказа і Паволжа. Ці не прынясем мы буру з крымскіх спустошаных курортаў у наш расійскі дом? Што нам, сваіх тэрактаў мала?

У канцы XIX стагоддзя сербы і харваты лічылі сябе адным народам, толькі падзеленым межамі, канфесіяй і графікай алфавіту. Яны імкнуліся да адзінства - колькі кніг было пра гэта напісана імі тады, разумных, добрых кніг. А цяпер мала знойдзецца народаў гэтак пакрыўджаных адзін на аднаго - як сербы і харваты. Колькі крыві пралілося паміж імі, а ўсё за нейкія кавалачкі зямлі, нейкія мястэчкі і даліны, у якіх яны маглі б жыць разам багата і радасна. Маглі б, ды вось не здолелі.

Ці варта губляць братэрскі народ назаўсёды з-за прывідных хаценняў? Ды і раскол Рускай царквы тады ўжо непазбежны. Яе ўкраінская палова адколецца ад маскоўскай назаўжды.
Але яшчэ больш жахлівай паразай абернецца поспех Крамля ў далучэнні Крыма. Калі ўсё лёгка атрымаецца, то заўтра ў Расею пачнуць прасіцца рускія вобласці Казахстана, там, глядзіш, і Паўднёвая Асеція з Абхазіяй, і паўночная Кіргізія. За Аўстрыяй рушылі ўслед Судзеты, за Судзетамі - Мемель, за Мемелям - Польшча, за Польшчай - Францыя, за Францыяй - Расія. Усё пачыналася з малога...

Мы страцілі столькі жыццяў ў ХХ стагоддзі , што адзіна верным нашым прынцыпам павінен быць прынцып, абвешчаны вялікім Салжаніцыным - захаванне народа. Захаванне народа, а не збіранне земляў. Землі збіраюцца толькі крывёю і слязьмі.
Ні крыві, ні слёз нам больш не трэба!
vedomosti.ru, пераклад - НЧ.